aslında herkes yalnızdır...

çevremizde arkadaşlarımız vardır, eşimiz dostumuz ailemiz...çok severiz onları hayatımızdır onlar bizim. hep onlarlayızdır onlarsız olamayız, düşünemeyiz...

ama bir şeyi kabul etmeyiz hiç bir zaman...aslında hepimiz yalnızız. yalnız geldik bu dünyaya evet yanımızda insanlar vardı annemizin karnında,ama orada bile bir mücadele vardı ve orada da yalnızdık işte, bir yolunu bulduk hayatta kaldık annemiz sayesinde belki ama kendi başımıza... bunu onların yardımıyla ama yalnız yaptık ...
hayat da bu şekilde devam ediyor işte, her gün insanlarlayız, konuşuyoruz paylaşıyoruz, üretiyoruz
ama işte aklımızda da kalbimizde de yalnızız. bir tek biz varız bizden ötesi yok ve buralara kimse giremiyor müdahale edemiyor işte.

başarılarımızda yalnızız aslında sevinçte üzüntüde ama yalnızız içimizde. bunu illa ki kötü olarak algılamayın. yalnızız diyorsak bu kötü değil ya.yaptıklarımız düşüncelerimiz bizim eserimiz. kendimize inandıkça daha güçle hevesle sarılıyoruz hayata. daha da uğraşıyoruz güzel şeyler yapmaya. inandıkça güçleniyoruz. umut oldukça yalnızlığımızı başkalarının yalnızlıklarında onlarla avutuyoruz.yalnız inancımızla devam ediyoruz ve bunu ancak biz kendimiz gerçekleştirebiliyoruz. biz inanmazsak kim inandırabilir, sevmesek korkmasak hissetmesek düşünmesek kim bunları bizim yerimize yapabilir ki?

anlamsız mı oldu yazdıklarım. çok mu saçma geldi. aslında değiller. benim için değiller. kendi içinde anlamları var. sadece ben anlıyor olsam bile.

işte böyle sürüp gidiyor hayat...